Μυσταγωγία

Πριν από κάθε μοναξιά προπορεύεται μια απαίτηση
ενώ η επιθυμία επιβλέπει στηριγμένη στην
αισθητική που σφιχτά θωρεί το άπειρο δάκρυ
που χυμώδες εκβάλλει από αίσθηση ανάτασης…

Μια χαραμάδα, γλίστρησε η ακτίνα και σκόρπισε…
Ποιος να συλλέξει το σκόρπιο φως…

Τα όνειρα, εκείνα που θυμάσαι, επιπλέουν
σαν κομμάτια ναυαγίου συνταράσσουν
αδέξια κάθε αίσθηση χρόνου καθώς
η λατρεία του θανάτου σκιαγραφεί
ζοφερές προφητείες
παγωμένη
η οπτική σου διατηρεί σφριγηλή επιδερμίδα
καθώς χαράζεις μονάχος αλλότριες ρυτίδες
προς αποφυγήν παρεξηγήσεων…

Μια χαραμάδα, γλίστρησε η ακτίνα και σκόρπισε…
Ποιος να ηρεμήσει τις σκιές που σκιάχτηκαν…

Μυστικά, υπόκωφα, υπόγεια σύμβολα
εκφέρονται μορφοποιώντας αναβρασμό
σε προπαρασκευαστική μορφή καθώς
η απομόνωση μοιάζει πορεία κοινή…

Για ποια χαραμάδα μιλάς κρυμμένος στις σκιές…
Για ποιο φως τεντώνεσαι…

Νεκρός, ο τόπος γύρω μου ακάθαρτος
το πνεύμα μου περιπλανιέται καθαρό
κάθε ίνα, κάθε δόνηση εμπλέκεται στην μύηση,
στην αποτίναξη της μη ύπαρξης…

Δεν υπάρχει χαραμάδα…μονάχα το κάλλος που ανθίζει.

27/05/08