Λωτός
Ποτέ δε θα είμαι όπως πριν.
Γεύτηκα το νέκταρ του λωτού σου,
Το μυστικό, εθιστικό
Μέλι.
Ανοιχτό σ’ έναν ωκεανό από φως.
Ηδονική ανατριχίλα στη θύμηση
Εκείνου που δεν αγγίζεται...
Τώρα σκοτάδι
Ενδιαφέρον μηδέν και κρύο...
Κούφιο το καλάμι στα κέφια του ανέμου
Που φυσάει από συνήθεια.
01/02/03
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
μου αρεσε το υφος που εχεις.βγαζεις μια μελανχωλεια πρεπει να ξαναερωτευθης.
ΑπάντησηΔιαγραφή