Παραδοχή

Η ώρα που νόμιζες θ’ αργούσε
σε προσπερνάει αδιαφορώντας
για οποιαδήποτε αντίδραση
καθώς ανήμπορος κοιτάς
από κεκτημένη ταχύτητα…

Εναγωνίως γδύνεσαι από διάθεση
αποκαλυπτικής μανίας
αδιαφορώντας αν η θωριά σου
αρμόζει στην περίπτωση
οπότε αμήχανα παραμένεις ημίγυμνος…

Κι όμως…κάποτε αυτό σου ήταν αρκετό.
Αναρωτιέσαι τι ν’ άλλαξε…
εσύ ή αυτό που σερβίρεις
αυτό που σερβίρεις ή αυτοί που σερβίρεις
αυτοί που σερβίρεις ή πως το σερβίρεις
μπερδεύεσαι μονάχος σε κυκεώνα σκέψης…

Τώρα ψάχνεις ξυπόλητος κογχύλια
σε αμμουδιά ερημική αναζητώντας
την ηχώ ενός έρωτα που άφησες να φύγει
η πραγματικότητα σου κλυδωνίζεται
ανάμεσα σε εκείνο που θα μπορούσε
και σ’ αυτό που είναι ως απόρροια
των θέλω σου που φυτρώνουν τριγύρω
καθώς πορεύεσαι στο χωροχρόνο
που σμιλεύεις ασυναίσθητα άρτια

Σηκώνει κύμα στα βαθιά…μην κοιτάς αγριεμένος την θάλασσα…

14/01/08