Στα πεταχτά

Φεύγω
Χάνομαι
Σκορπάω...
Και ποιος να με μαζέψει μπορεί;
Να βάλει τα κομμάτια στη σειρά.
Και γιατί κάποιος να θέλει κάτι τέτοιο...
Τι κίνητρα να ‘χει άραγε...
Τι οδηγεί την επιθυμία σε κουτάκια δε γνωρίζω.
Με ξενίζει η τάξη που έχετε στο μυαλό σας.
Η δομή των πρέπει σας είναι σαθρή.

Πετάω
Καλπάζω
Κολυμπάω...
Και ποιος να με φτάσει μπορεί;
Την πλάτη μου την ξέρετε καλά...
Κλεφτές ματιές στο πρόσωπο μου
Ποιος θα μ’ αντικρίσει κατάματα;
Γιατί να θέλετε να κατέβω πέστε μου.
Σας δαγκώνει η σκιά που ρίχνω στη γη σας άραγε;

Βυθίζομαι
Σε μυστικούς κόσμους σκεπασμένους από τόνους νερού
Καλπάζω
Σε κοιλάδες κρυμμένες πίσω από θεόρατα βουνά
Πετάω
Σε άλλες διαστάσεις πάνω απ’ τα σύννεφα μέσα στ’ αστέρια
Σκορπάω
Σε μυριάδες χρώματα που δε τολμάτε να δείτε
Χάνομαι
Σε μονοπάτια που στα όνειρά σας έμειναν ανεξερεύνητα
Χάνομαι
Σε πολύπλοκους λαβύρινθους που η έξοδος είμαι εγώ
Φεύγω
Και με κοιτάτε κουνώντας το κεφάλι με τα πόδια καρφωμένα

13/02/03