Παράσταση

Αλληλουχίες προσωπείων καταδυναστεύουν-
ή μήπως απογειώνουν-την
έκφραση σου σε αλλεπάλληλες εμφανίσεις
ενώπιον απορημένου κοινού – ενίοτε υποψιασμένου-
μα συνεχώς διψασμένο για παράσταση.

Ο μικρός κατεργάρης σμιλεύει ακούραστα πολύχρωμες μάσκες,
χωμένος στις ιερές σπηλιές του μυαλού σου,
οι σκιές των χεριών του χορεύουν παίρνοντας
ζωή
από απέθαντες φωτιές που αέναα τροφοδοτούνται
από ληγμένα όνειρα.

Στο πάλκο τα βήματα σου πότε
αέρινα
άλλοτε βαριά, τυλιγμένα σε αλυσίδες
που κροταλίζουν σε κάθε βήμα κρατώντας τον
ρυθμό
σε μια πορεία που από ένστικτο είναι λαβυρινθική σε χορογραφία
από μυκηθμούς του λευκού ταύρου.

Εκτυφλωτικοί οι προβολείς που σε χτυπάνε ανελέητα-
άραγε εσύ ακολουθείς το φως ή αυτό εσένα…αναρωτιέσαι ενίοτε-
σου στερούν την ηδονή του να βλέπεις το κοινό
αλλά το χειροκρότημα σε αποζημιώνει…

Αργότερα αποσύρεσαι σιωπηλός στο καμαρίνι
καθώς στα παρασκήνια ετοιμάζεται ο επόμενος ρόλος.
Το κοινό είναι λαίμαργο…και μόνιμα στην αίθουσα.
Το χτύπημα στην πόρτα σου είναι άπληστο.
Σε πέντε βγαίνεις ξανά…

21/11/05